Over de hele wereld raken mensen het slachtoffer van de vee-industrie. In Brazilië worden mensen van hun land verdreven om plaats te maken voor sojaplantages voor de productie van veevoer. In Europa en Noord-Amerika leven sommige mensen in de stank en is de vervuiling soms zo groot dat ze moeten verhuizen.
Compassion in World Farming laat deze mensen aan het woord. Zij zijn geportretteerd door topfotografen.
“Ik was erg geschrokken toen ik hoorde over de plannen voor het kippenbedrijf hier in Knighton. De lokale overheid had een klimaatnoodtoestand uitgeroepen en het is bekend dat de vee-industrie verantwoordelijk is voor de uitstoot van een kwart van alle broeikasgassen. Het is een ramp voor de kippen en de planeet.
Het verlies aan biodiversiteit op aarde is verschrikkelijk - ik huil om de dieren die ik nooit zal kennen of zien. Vroeger waren er zoveel libellen en waterjuffers bij de rivier, nu heb ik geluk als ik er twee zie.
Ik ben opgegroeid op het platteland en vroeger klaagden we over het lawaai van alle dieren en insecten ’s ochtends; nu verlang je er juist naar.
Wat willen we voor toekomstige generaties? Kale landschappen die verwoest zijn voor winst op korte termijn, volgepropt met gevangenissen voor dieren? Als de mens meer empathie zou kunnen opbrengen voor alle wezens op aarde en onze onderlinge afhankelijkheid zou kunnen accepteren, zouden we naast elkaar kunnen bestaan en hoeven we geen oorlog meer te voeren tegen de aarde."
CAMILLA SAUNDERS
POWYS, WALES
Afbeelding credit: Richard Dunwoody/CIWF
"Ik ben in het bos geboren. Mijn ouders leefden en stierven hier. Ze hebben ons gezin hier grootgebracht. Ik heb mijn familie hier grootgebracht. Er waren wilde dieren, er waren vissen in de beken, er waren vruchten. Maar sinds de komst van de sojaplantages, rond 2004, eerst klein en tegenwoordig op industriële schaal, beleven wij, inheemse bewoners, een ramp.
We zien hoe deze industriële landbouw wordt gepromoot in de regeringspropaganda, door te zeggen dat het inkomen en banen oplevert. Het is allemaal een leugen. Het creëert geen banen, omdat alles gemechaniseerd is.
Machines rooien het bos. Machines zaaien. Machines oogsten. Machines laden het graan in de vrachtwagens. Machines brengen het van de vrachtwagens naar de schepen die het naar het buitenland brengen. Machines doen alles, zodat er geen mensen nodig zijn.
We zien de vernietiging van ons bos, de dood van onze dieren, het verdwijnen van onze vruchten, van de inheemse medicijnen die ons genazen."
PAULO DA SILVA BEZERRA
AÇAIZAL DORP, MUNDURUKU inheems gebied, Staat van Para, BRAZILIË
Afbeelding credit: Mauricio Monteiro Filho/CIWF
"We hebben ervoor gekozen om in de natuur te leven, om enkel vogels te horen. Wat een schok toen we hoorden over het plan voor een megavarkenstal in de buurt van ons gehucht in Huesca. We wisten wat het betekende, de geur is vreselijk, en wat zou er gebeuren met onze prachtige beek? Onze manier van leven? Ik voelde me direct bedreigd en aangevallen. Ik was nooit eerder een activist geweest, maar ik moet alles doen om deze veefabrieken tegen te houden.
Dieren worden behandeld als industriële producten en ons landschap is verwoest - in Aragón zie je alleen maar varkensbedrijven. De grond is verzadigd met nitraten, de lucht is vervuild en je kunt het water niet drinken - toegang tot drinkwater is een mensenrecht!
Wij zijn pioniers tegen de industriële varkensbedrijven om deze rampkoers te stoppen - ze willen ons verpletteren, maar ik ga door met vechten."
MARIA JOSE
HUESCA, ARAGON, SPANJE
Afbeelding credit: Richard Dunwoody/CIWF
"Er zijn ongeveer 20 miljoen kippen hier in Herefordshire - ik heb ze geteld, het is een gruwel.
Vee-industriebedrijven verpesten de omgeving voor lokale gemeenschappen, mensen kunnen hun ramen niet openen en de rivier de Wye is vergiftigd - en wij subsidiëren ze! Ze betalen geen bedrijfsbelasting of motorrijtuigenbelasting en wij betalen om de wegen die ze vernielen te repareren, de rivieren schoon te maken die ze hebben vervuild en wat doen ze? Goedkoop, slecht voedsel produceren en dieren een ellendig bestaan bezorgen.
Kippen zouden buiten moeten pikken voor voedsel, niet elkaar, koeien zouden buiten moeten grazen, niet hun hele leven binnen gehouden worden. Industriële veehouderij moet worden gestopt. Ik hoop dat we een regering krijgen die klimaatverandering serieus neemt, anders denk ik niet dat er een wereld voor mijn kleinkinderen zal zijn om in te leven."
ROS BRADBURY
KINGTON, HEREFORD, GROOT-BRITTANIË
Afbeelding credit: Richard Dunwoody/CIWF
"Als ik naar onze gemeenschapsbijeenkomst ga, vertellen ze me dat alle bacteriën in huis, buiten het huis, in het water, overal, iets te maken hebben met varkensbedrijven.
Ik heb het gevoel dat ik in een varkenshok woon omdat er hier zoveel varkensbedrijven zijn. Als je op een kaart ziet hoeveel varkensbedrijven er zijn hier in Duplin County, dan kun je nergens aan een varkensbedrijf te ontsnappen.
Ik zou graag willen dat ze de lucht zuiveren, het water zuiveren. Ze testen het en ze blijven er maar dingen in vinden. Maak het gewoon schoon. Dat is alles.
Iedereen die ik heb gesproken zegt dat het invloed op hen heeft gehad, maar veel mensen willen het niet zeggen. Ze zijn bang dat ze hun baan verliezen. Ze zijn gewoon bang.
Ik hoop dat ze doorgaan en het opruimen. Als het zo lang blijft duren, ben ik er misschien niet meer, maar ik heb nog wel kinderen die misschien terug willen komen om hier te wonen."
JESSIE JARMON
NORTH CAROLINA, VERENIGDE STATEN
Afbeelding credit: Molly Condit / CIWF / We Animals Media
"Ik heb twee keer moeten verhuizen vanwege vee-industriebedrijven hier in Powys en dat was verschrikkelijk. Na de eerste verhuizing heb ik alles wat ik had gestoken in het kopen van 'Hope Chapel', een prachtig maar vervallen gebouw, om vervolgens een nieuwe brief te ontvangen waarin een megastal voor 90.000 kuikens naast de deur werd aangekondigd. Ik voelde me totaal gebroken en machteloos.
Mijn droom van een fijn thuis viel in duigen door het constante lawaai, de stank en het verkeer. En het dierenleed maakte me ziek - ik wilde niet naast een fabriek wonen, ze was dichter bij mij dan bij de boer!
Het lawaai maakte me 's nachts wakker, dus ik sliep niet meer; de stress veroorzaakte paniekaanvallen en ik moest mijn werk als kunstenaar stopzetten. Ik voelde me als een wesp in een pot - gevangen, boos en wanhopig."
KATE MILSON
POWYS, WALES
Afbeelding credit: Richard Dunwoody/CIWF
"In die tijd hadden we niet de wetenschappelijke kennis die we nu, na jaren van strijd, wel hebben, maar we wisten één ding: een megastal als deze zou een enorme impact hebben op onze gemeenschap en is totaal niet meer van deze tijd - zeker in onze regio waar een verbod was op nieuwe varkensbedrijven.
De lokale overheid noemde ons terroristen; ze vertelden ons dat we mensen bang maakten door het verband te leggen tussen gezondheidsrisico's en intensieve landbouw. Er wordt veel gepraat over het terugdringen van emissies, maar dan worden dit soort projecten nog steeds goedgekeurd.
We voelen ons bedrogen. Velen van ons zijn gedemotiveerd door de ongelijke machtsverhoudingen: zij hebben de experts, de technici, de advocaten, wij hebben moeite om ze te vinden. Maar wij burgers betalen: we betalen belasting aan de gemeente, we betalen voor de gevolgen die we ondervinden en we betalen voor de adviseurs om onszelf, onze rechten, de publieke belangen en het algemeen belang te beschermen."
MAURA CAPPI
SCHIVENOGLIA, LOMBARDY, ITALIË
Afbeelding credit: Richard Dunwoody/CIWF
"We zijn geen superhelden die zoveel agressie aankunnen en er niet aan ten onder gaan. Onze zorgen hebben ons lichamelijk welzijn aangetast. We worden verhinderd om ook maar het absolute minimum te hebben: in vrede leven, gezond zijn en fatsoenlijk eten op tafel.
Toen we een vereniging oprichtten met als doel eten te verbouwen zonder het bos te verbranden en zonder pesticiden te gebruiken, stuurden ze hun huurlingen op ons af. Het voelde alsof ik al gestorven was. Ik keek naar mijn eigen graf, het was verschrikkelijk. [Osvalinda vond op een dag voor haar voordeur twee zorgvuldig gegraven graven met kruisen erbij].
Nu is er ook illegale mijnbouw. Ze verwoesten de rivier en doden de vissen, vlak bij ons land. Ik zeg dat de grootste schuldigen de houtkappers zijn. Ik heb het gevoel dat zij en de veebedrijven de weg hebben vrijgemaakt voor deze mijnbouw. En nu zal onze strijd ook tegen hen moeten zijn.
We zijn niet van ijzer."
OSVALINDA MARIA ALVES PEREIRA (03.06.68 - 12.04.24)
BELEM, BRAZILIË
Afbeelding credit: Mauricio Monteiro Filho/CIWF
"Dit land is voor ons meer waard dan al het geld in de wereld. Ik heb van mijn ouders geleerd dat het beschamend is om te huilen als je het niet meent. Maar wanneer je vecht voor wat juist is, mag je huilen (zegt Manoel, terwijl hij huilt).
De witte mensen doden zichzelf ook door de hebzucht naar geld. De vernietiging van ons woud geeft ons, inheemse bevolking, geen toekomst, maar het geeft niemand een toekomst.
We lijden pijn en zijn in tranen omdat we zien hoe onze heilige plaatsen worden vernietigd, ontbost door de onverantwoordelijkheid van witte mensen. Ons bestaan en het bestaan van elk volk in Brazilië wordt bedreigd."
MANOEL BATISTA DA ROCHA
AÇAIZAL VILLAGE, MUNDURUKU inheems gebied, Staat van Para, BRAZILIË
Afbeelding credit: Mauricio Monteiro Filho/CIWF
De wereldwijde vee-industrie leidt tot vreselijk leed voor miljarden dieren. Ook is ze een ramp voor natuur en biodiversiteit, draagt ze bij aan gevaarlijke klimaatverandering en leidt ze tot gezondheidsrisico’s en voedselongelijkheid.
Daarom moeten we overstappen op een duurzaam en diervriendelijker voedselsysteem. Een systeem zonder de uitbuiting van dieren, natuur en mensen. In deze grote wereldwijde campagne roepen wij regeringsleiders op te kiezen voor een gezonde toekomst zonder vee-industrie.
Doe ook mee!
A global movement to end factory farming.